De mannen waaruit ik besta

Na het schrijven van zijn laatste roman, Huldigingen, die bekroond werd met de Libris Literatuur Prijs, is Alfred Kossmann (1922-1998) zich weer op het korte prozastuk gaan toeleggen. Van 1 september 1995 tot 27 maart 1998 verscheen ze om de andere vrijdag op de achterpagina van NRC Handelsblad: fonkelende miniaturen in een soepele, glanzende stijl.
Kossmanns korte prozastuk is geen verhaaltje (al gebeurt er altijd wel iets), het is geen essay (al worden er allerlei onderwerpen aangesneden), het is ook geen toneelstukje - al komt dat er soms aardig dichtbij. De 'mannen waaruit ik besta', die regelmatig komen opdraven, redekavelen met elkaar; de waarheid komt niet naar voren uit de botsing van hun meningen, maar ze leveren met elkaar een geschakeerd beeld van Kossmanns wereld. Naast dagelijkse dingen en nieuwe gezichten komen we zo ook enkele oude bekenden tegen: Thomas Mann, Heinrich Heine, Victor E. van Vriesland, Johan Andreas dèr Mouw bijvoorbeeld. Een enkele keer verzuchten de mannen dat bepaalde boeken na hun tijd wel voor altijd gesloten zullen blijven: dankzij De mannen waaruit ik besta ondergraven zij die stelling zelf.
Het boek (en de schrijver) worden uitgeluid door Marjoleine de Vos, redacteur van NRC Handelsblad, op wier verzoek Kossmann zijn rubriek begon.
Alfred Kossmann heeft een groot oeuvre aan poëzie, essays, reisverhalen en romans opgebouwd. De instabiliteit van de mens en zijn leven, scherpzinnig en met liefdevolle ironie beschreven, dat zou je de ken van het werk kunnen noemen. Geur der droefenis, Een gouden beker, en Drempel van ouderdom zijn hoogtepunten. In 1980 ontving hij de Constantijn Huygensprijs.